Leren is bewust worden

Op een velletje papier heb ik verschillende plotlijnen uitgetekend. Loop ik er netjes overheen of laveer ik er langs en kijk ik wel waar ik uitkom? Ik ken de schrijver in mezelf nog niet goed genoeg om te weten welke werkwijze me het beste ligt. Het is proberen en falen. Nog steeds veel falen. De tekst met daarin een paar personen, een locatie en wat dialogen die wachten om aan elkaar geschreven te worden is een mijnenveld van beslissingsmomenten geworden. En ik weet niet hoe ik er veilig uitgeraak.

Leren is bewust worden. De cursus die ik net gevolgd heb heeft me in ieder geval tot een bewuster lezer gemaakt. Wat wordt er verteld over de locatie? Hoe gebruikt de schrijver dialoog en bespiegeling? Het herlezen van boeken wordt het herontdekken van boeken. En dat voelt als verworven rijkdom. Maar het moment dat ik de schrijver in mezelf kan begroeten ligt nog in de toekomst want ik heb al wel gemerkt dat schrijven schrappen is. En de hoeveelheid gedachtengangen, plotprobeersels en pogingen tot dialoog die nu sneuvelen is groter dan ik vaak comfortabel acht. Het voelt als boetseren. De eerste tekst is de klei op de mal. En in het komen tot de uiteindelijke vorm haal je meer klei weg dan je bijzet. Schrijven is een audieu naar al die woorden die de eindtekst niet halen. Om iets over te houden wat ik goed genoeg vind om met rust gelaten te worden moet ik dus veel schrijven. Heel veel.

Wouter de Moor | Amsterdam