Wil van Bree volgde Fictie 1 en 2 bij Edito. In deze blog vertelt ze openhartig over haar ervaringen met de cursus, de tegenslagen in het schrijfproces en de lange adem die nodig is op weg naar publicatie.

*

Van een cursus Fictie bij Editio naar publicatie bij Godijn Publishing

Begin januari 2014 lever ik de laatste opdracht van de cursus Fictie in bij mijn tutor Manon Uphoff. Een achtentwintig pagina tellend draaiboek over een te schrijven roman.

“Waar ik sommige mensen een schema aan zou raden, denk ik bij jou: laat het schema los en ga eerst je personages tot leven wekken. Dan wekken ze jou ook.”

De titel, de eerste en de laatste zinnen zijn bekend en daartussen beschrijf ik de personages en het verloop van de gebeurtenissen. De kritiek van de medecursisten is ongezouten en Manon schrijft in haar feedback: ‘Waar ik sommige mensen een schema aan zou raden, denk ik bij jou: laat het schema los en ga eerst je personages tot leven wekken. Dan wekken ze jou ook.’

Drie weken loop ik met een depressief gevoel van heftige onkunde rond. Tot ik besef dat ik een schema nodig heb om het overzicht te bewaken en dat Manon een belangrijke aanwijzing heeft gegeven betreffende de personages. Op internet zoek ik aanwijzingen en tips betreffende de uitwerking van personages en pas deze toe. Met een laptop en het draaiboek in de koffer vertrek ik eind januari naar Thailand. Mijn zoon onderwijst drie maanden lang twee Nederlandse jongetjes op een Bounty-eiland.

“Desondanks laat ik me niet uit het veld slaan. De missie om een roman te schrijven brandt in mijn buik en laat me koppig tegen mijn man verklaren dat ik toch alleen naar ons chalet in Frankrijk wil gaan.”

Vijf weken leef ik overdag samen met mijn laptop en drie puppy’s die een week voor mijn aankomst onder het hutje van mijn zoon zijn geboren. Wat ik nog niet heb verteld is dat de hormonale overgang op mijn vijftigste een cadeautje in de vorm van hartritmestoornis achterliet. Desondanks laat ik me niet uit het veld slaan. De missie om een roman te schrijven brandt in mijn buik en laat me koppig tegen mijn man verklaren dat ik toch alleen naar ons chalet in Frankrijk wil gaan. Opnieuw duik ik in het regime van schrijven. Vier weken later typ ik de laatste zin. Het verhaal van  De handen van de geliefden is klaar.

In juli besluit ik in overleg met de cardioloog tot een ablatie. De aanvallen van hartritmestoornis, waarbij sommige wel acht uur duren, putten mij uit. Toch weet ik mijn man en de cardioloog te overtuigen deze pas in september te plannen, ik wil eerst mijn roman corrigeren.

Nu komt het ambtenaren werk. De tekst onder de loep nemen en “schoon” maken.

Na een zeer pijnlijke ablatie die ik bij volle bewustzijn moest ondergaan, word ik alsmaar zieker. Ondertussen blijf ik corrigeren omdat ik in die momenten de lichamelijke ongemakken wat kan vergeten. In januari 2015 blijkt dat ik bij de ablatie een posttraumatische stressstoornis heb opgelopen. Maar mijn missie blijkt sterker. Ik stuur het manuscript van De handen van de geliefden naar vijf uitgevers. Begeleidt door een keurig briefje ontvang ik de kopieën terug. Wanneer de laatste met de post op de mat valt, kies ik een andere route.

“Begin januari 2016 ontwaak ik op de zoveelste grijze dag. Ik loop naar beneden en vertel mijn man dat ik naar Spanje wil verhuizen.”

Ik vind twee familieleden bereid om feedback op mijn manuscript  te geven. Om mijn plezier in schrijven te handhaven, beloon ik mezelf op een cursus column schrijven bij de journalist Emile Hollman. Het schrijven van columns en het voordragen ervan op de literaire bijeenkomsten in Valkenburg geven mij een nieuwe impuls. Ik neem voor de zoveelste keer mijn manuscript ter hand en schrijf er meer dialogen in. In december volg ik een dag een workshop in Amsterdam bij twee dames over wat de beste manier is om een uitgever te benaderen. Van tevoren herschrijf ik in hun opdracht de brief naar de uitgever. Tijdens de feedbackronde geven de dames mij een minachtende blik als blijkt dat er een taalfout in staat. Zij concluderen dat ik onvindbaar ben op internet en daardoor niet aantrekkelijk voor uitgevers. Om de gevoelens van wanhoop kwijt te raken brengt mijn man mij de week erop naar een workshop in Antwerpen om mijn boek in eigen beheer uit te geven.

Ik klaar er van op. De Belgen zijn als geen ander in staat je een weg te wijzen en je persoon ongeschonden in vertrouwen te laten.

Begin januari 2016 ontwaak ik op de zoveelste grijze dag. Ik loop naar beneden en vertel mijn man dat ik naar Spanje wil verhuizen. Hij reageert aangenaam verrast en op het eind van de dag zelfs enthousiast.

“Ik verzoen me met het vooruitzicht van een nieuw leven in Spanje waar schrijven een van mijn hobby’s zal blijven.”

Met al mijn psychische en lichamelijke ongemakken krijg ik eindelijk een doorverwijzing naar een psychiater die mij op andere medicatie zet, waardoor ik een halfjaar moet wennen en ik niet meer kan schrijven . Alle maanden, voornamelijk liggend op de bank als een zombie, besteed ik mijn energie aan het zoeken van een huurhuis in Spanje. In mei vertrekt mijn man naar Spanje om een huurcontract te tekenen en terwijl ik denk nu of nooit, geef ik mijn manuscript te lezen aan mijn leesclubvriendinnen. Hun oordeel klinkt unaniem: ‘Fantastisch Wil, je moet het uitgeven!’ Mijn man vraagt zich af waarom ik hem nooit geloof, hij beweert dit immers al drie jaar.

Wil van Bree

Via allerlei schrijf-nieuwsbrieven waar ik op geabonneerd ben, valt  Project BOEK10 onder mijn aandacht in de mailbox. De dag voor ons vertrek in september, post ik alsnog, zonder enthousiasme, alles wat al klaarligt: mijn manuscript De handen van de geliefden en de begeleidende mail naar Godijn Publishing. Ik verzoen me met het vooruitzicht van een nieuw leven in Spanje waar schrijven een van mijn hobby’s zal blijven.

In oktober ontvang ik een mailtje waarin staat:

Je mail en je uitleg over je roman klinkt goed!

Mijn hart maakt een sprongetje. Half december tijdens een kerstetentje bij vrienden komt het verlossende bericht binnen.

Hartelijk dank voor je inzending voor BOEK10 | 2017.
Hierbij wil ik je doorgeven dat jouw script is gekozen voor deelname aan het project BOEK10 | 2017.

In Januari vlieg ik terug naar Nederland om kennis te maken met de negen collega’s en de uitgever Elly Godijn. Daarna volgen vier maanden van hard werken om het manuscript opnieuw op te schonen, de tekst voor de achterflap te schrijven, een idee voor de foto op de voorkant uit te werken. Een hele zware opgave als je lijdt aan een PTSS.

Maar dan is het 6 mei.

Op het podium van het Theater in Hoorn ontvang ik mijn schitterende trofee.
Na een maand staan er op Bol.com twee reviews met vijf sterren. De recensie van Biblion is heel mooi, de Limburger heeft een prachtig interview gepubliceerd en ik ben aan het voorwerk begonnen voor een nieuwe roman. In Spanje, onder een blauwe lucht.

Met dank aan Editio, Manon, Elly Godijn, maar vooral mijn man. 

*