Ja, het was moeilijk. Er stroomde kwaliteit binnen. En ja – natuurlijk – er was ook ruimte voor verbetering. Maar toch: we eindigden met meer goede verhalen dan we hadden durven hopen. En daarom gaan er niet 20, maar 23 jonge talenten mee op Lage Landen Schrijfweek.

Ze zijn tussen de 18 en 35 jaar, en ze schrijven. Dat is wat de deelnemers van de Lage Landen Schrijfweek gemeen hebben. Verder is het een bont gezelschap. Dit zijn de talenten die mee mogen naar Ulestraten, Limburg voor een week vol workshops, training en zelf schrijven.

Adriana Ivanova

Schrijft gedichten, spoken word en vrije vers dat een beetje lekker bekt. Doet dat om zichzelf en anderen te troosten.

Verwondert zich over de kostbaarheid van geld boven tijd. Over hoe sommige mensen totale vrede met de eindigheid van het leven hebben. En vraagt zich af waarom auto’s gezichten hebben.

Leest op het moment de memoir van Marina Abramović, Walk Through Walls. Maar een van de auteurs die haar het meest raakte is Virginia Woolf.

“Laten we onze tijd niet verspillen door te vrezen voor de dood en andere banale ondingen.”

Amanda Geenen

Schrijft korte verhalen in verschillende genres en doet dat het liefst op haar dakterras. Broedt momenteel op het schrijven van een queer YA thriller.

Verwondert zich over het feit dat de inspiratie die in het weekend vaak ontbreekt, zich prompt aandient op maandagavond. Om 01.30 ’s nachts.

Zit met haar kont op een mierenhoop totdat het idee dat in haar hoofd zit, op papier staat.

“Hij ziet tevreden toe hoe drie heksen spartelend verdrinken, en tegen de tijd dat de abdijklokken het middaggetij aankondigen, vult de vertrouwde geur van verbrande ketter zijn neusgaten.”`

Anne von Gleich

Schrijft korte verhalen. Schrijver zijn is volgens Anne een van de weinige beroepen waar je echt iets van jezelf in kwijt kan.

Werkt dagelijks als freelance copywriter.

Verwondert zich over de keuzes die mensen maken en wat hen daartoe beweegt.

“Secondenlang blijft mijn blik rusten op het neergekletterde aardewerk. Hoe langer ik kijk, hoe minder scherp de scherven lijken. De randjes vervagen, worden subtieler. Nemen vreemde vormen aan naarmate de tranen komen.”

Anne Mol

Schrijft over wat ze beleeft in het dagelijks leven. En komt hierdoor in meditatieve status, in een moment waar geen gepieker haar dwarsboomt.

Heeft een client die prachtig schrijft over zijn problemen. Gelooft dat schrijven over pijn überhaupt helend kan zijn – voor zowel de schrijver als de lezer. Anne hoopt vurig dat de client zijn verhaal ooit in een boek zal gieten.

Verwondert zich over mensen. Ze zegt altijd tegen clienten: ‘niks menselijks is mij vreemd’, maar wil eigenlijk zeggen: ‘al het menselijke vind ik prachtig’.

“Er rolt een traan uit deze gedachte. Net een heel klein pakketje verdriet. Ik fiets en boven mijn hoofd hangen onzichtbare wolken. Ze moeten maar mee vandaag.”

Britt Snel

Schrijft graag over de lelijke kanten van de mens. Hoe schrijnender het verhaal, hoe gelukkiger Britt wordt.

Kreeg van haar oma te horen: ‘Oh, dat lukt je toch niet’, nadat ze vertelde dat ze schrijfster wilde worden.

Verwondert zich over het multiversum en haar oneindige verslaving aan naturel chips.

“Ik wilde hem pijn doen, omdat alles aan hem mij pijn deed.”

Britt van Cayseele

Schrijft korte verhalen met een duistere ondertoon. Het liefst ’s nachts aan het open raam.

Won de Debutantenschrijfwedstrijd 2018 met het verhaal Miniatuur.

Verwondert zich over de eeuwenoude, gezellige rommeligheid van het schrijven: pennen, koffievlekken en rondslingerende notitieboeken.

“Er zit een insect in mijn hoofd. Eentje dat zelfgenoegzaam en ingetogen giechelend aan mijn sappige hersenen vreet en zo in bepaalde situaties vreemde, gênante effecten bij mij teweegbrengt.”

Cliff de Rouw

Schrijft het liefst in een rustige nonnentuin.

Heeft tenminste tien pagina’s nodig om zijn liefde voor Michael Jackson uit te leggen. Bij Charles Bukowski gaat het makkelijker: ‘die schreef zulke grove zinnen dat ze mooi werden.’

Verwondert zicht over een man in pak met een aktetas, die om 07.00 uur ’s ochtends met een rood hoofd over het station loopt en een kinderijsje aan het eten is.

“Als jij nu gelukkiger bent met hem dan haat ik dat, maar als jij nu minder gelukkig bent dan haat ik dat nog wel het meest.”

Corianne Oosterbaan

Schrijft korte verhalen over gewone, eigenaardige, alledaagse dingen in het leven, maar ook grootse technologische toekomstdromen.

Kan overal schrijven, behalve aan haar eigen bureau.

Verwondert zich over interessante (telefoon)gesprekken in het OV die het stiekem afluisteren meer dan waard zijn.

“Driemaal zestig is honderdtachtig. Dat zijn honderdtachtig kostbare seconden die je op iemand staat te wachten en die je nooit meer terugkrijgt. Het is misschien niet veel op een mensenleven, zouden sommige mensen zeggen. Hij had dat nooit helemaal begrepen.”

Dennis Koopman

Schrijft romans, korte verhalen, gedichten en toneelstukken. En vorig jaar een libretto voor een korte opera.

Verwondert zich over schaamte. Niet dat hij zelf vrij van schaamte is. ‘Maar het toont aan in hoeverre we waarde hechten aan het oordeel van een ander. Zonder schaamte zou het paradijs een stuk dichterbij zijn.’

Begrijpt dingen beter wanneer hij schrijft.

“Met man en macht creëerden ze in dit Balkanland een stad die uit de oudheid probeerde te stammen, maar dan moderner, majestueuzer, magnifieker; geschiedenis heeft een aannemer nodig, een flinke schep fantasie en – niet te vergeten – een overvloed aan marmer.”

Elanur Colak

Schrijft verhalen in de categorie die het beste te omschrijven valt als Roald Dahl meets Orhan Pamuk. Want licht absurdistisch, en ze gaan de over de wrijving tussen traditionele en hedendaagse normen (vanuit een Turks oogpunt).

Raakt ontroerd door de ongenaakbaar mooie zinnen van Willem Frederik Hermams waar, ondanks het cynisme, een enorme gevoeligheid in schuilt.

Verwondert zich anno 2018 over het feit dat we nog steeds te maken hebben met overheden die LGBTQ, vrouwen en andersdenkenden het licht in de ogen niet gunnen.

“Ozan was ontdaan door haar schoonheid, maar haar glimlach stelde hem op zijn gemak. Hij zocht naar woorden, maar haar contouren en amandelvormige ogen bedwelmden zijn geest.”

Eline van Bruggen

Schrijft haar proza het liefst aan het water.

Blijft voor altijd fan van jeugdheld J.K. Rowling. Is daarnaast groot fan van Shakespeare. En houdt van mensen die haar op een nieuwe manier naar dingen kunnen laten kijken.

Verwondert zich over de natuur, hoe hersenen werken, hoe het heelal in elkaar zit en hoe je de perfecte pizza maakt.

“Mijn moeder keek me alleen maar aan, terwijl ze in dat schuurtje op een kistje sinaasappels zat, haar tranen maskeerde, en ik in de deuropening stond, me afvragend of ze als kind wel genoeg gehuild had en of de sinaasappels straks geperst zouden zijn als ze nog even zo bleef zitten.”

Imke van Herk

Schrijft columns voor het nachtprogramma ‘Druktemakers’ op Radio 1, waar ze haar ongezouten mening mag geven over de meest uiteenlopende actualiteiten. Maar zou wel wat meer korte verhalen willen maken.

Vindt niets zo lekker als het zetten van de laatste punt achter een eigen tekst. Om vervolgens een stukje van jezelf zwart op wit te hebben staan. Geeft ook toe dat ze typen een heel ontspannende bezigheid vindt. Dat gekletter over het toetsenbord werkt rustgevend. Imke is iemand die bij vergaderingen graag notuleert.

Kijkt het liefst films van Alex van Warmerdam.

“Ik probeerde mijn vork door een zilveruitje te prikken terwijl ik mijn gast observeerde. Zelden kwamen zulke lui over de vloer. Toch was hij zomaar mijn territorium binnengedrongen. Het uitje glibberde onder de punt weg nog voordat ik het doorboord had en stuiterde van mijn bord af op de grond. ‘Je woont hier leuk… groot ook wel’ zei hij lachend.”

Jasmien Aernout

Schrijft om dingen op een rijtje te zetten. Dat helpt haar bij het nadenken. En soms is zo’n gedachte aanleiding voor een kort verhaal. Dan keert ze het om naar fictie.

Heeft niet per se een held, maar Hugo Claus komt verdomd dicht in de buurt.

Verwondert zich over mensen die niet nieuwsgierig zijn, geen vragen stellen en liever gewoon ‘doen’ dan voelen.

“Ik geloofde niet dat oma er voor iets tussen zat maar het was geen geheim dat toen opa nog leefde er nu en dan jonge katjes tegen de muur van aanbouwkeuken werden gekeild.” 

Kristien van Hee

Schrijft  over al wat er zich in haar gedachtenwereld afspeelt. En dat is heel wisselend. Soms poëtisch en dan weer komisch.

Is misschien niet het scherpste potlood uit de doos, maar gewoon net iets anders geslepen.

Verwondert zich over het feit dat ze het zo ontzettend aardsmoelijk vindt om echt te ontspannen.

“Als ’t niet in die piepkleine kom, telkens toch weer ’tzelfde rondje zwom. Als ’t niet vastgeroest zat in een patroon, zoals ook wij mensen onszelf eigenlijk ook aandoen.”

Lisanne de Gendt

Schrijft vooral proza. Het liefst op bed, in kleermakers zit, maar daar heeft ze zo’n rugpijn van gekregen dat ze nu weer aan haar bureau zit. Alsnog leest ze elke tekst minstens één keer door op haar bed, voordat ze hem als af beschouwt.

Zat onlangs op een bank naast een man die zo’n diepe stem had, dat wanneer hij sprak ze helemaal mee trilde met zijn stembanden. Dat een menselijke stem zijn hele omgeving kan doen bewegen, vindt Lisanne ongelooflijk.

Kan gelukkig sterven als ze ooit iets schrijft wat ook maar in de buurt van het werk van Peter Verhelst komt. ‘Elk woord dat hij op papier zet, krijgt een magische lading. Hij kan poëtische dromerigheid combineren met prozaïsche meeslependheid en creëert zo de meest unieke verhalen.’

“Ze kan intens verdriet vermommen als onmetelijk geluk, wat op een dag zal leiden tot haar totale zelfdestructie.”

Mira Sys

Schrijft fictie met een donker randje.

Heeft meerdere schrijfhelden: Leo Tolstoj, John Williams en Gabriel Garcia Márquez. Omdat zij er allemaal in slagen om iemand met een paar woorden volledige scenes en prachtige beelden voor zich te laten zien.

Verwondert zich over bepaalde talenten van mensen. Dat kan gaan van iemand die zo kan schrijven dat die mensen in vervoering brengt, tot iemand die prachtig kan voetballen.

“Het meisje leek bijna te zweven, haar laarsjes net boven de sneeuw.”

Patricia Pos

Schrijft fictie en non-fictie in proza-, en soms poëzie- vorm. Het liefst op een stille plek, zoals het Finse dorpje Joutsa.

Bewondert de ongegeneerde oprechtheid van Jan Wolkers. En de manier waarop Connie Palmen emoties en inzichten in haar werk weet te combineren.

Verwondert zich over de manier waarop het verleden iemands huidige identiteit beïnvloedt en in hoeverre je die identiteit kunt veranderen. ‘Zo veel mensen laten zich in hun dagelijkse gedrag, al dan niet bewust, leiden door dingen die ze hebben meegemaakt of die ze zijn aangedaan. Zou het mogelijk zijn om de littekens die je hebt opgelopen op de een of andere manier uit te wissen of zijn we als mensen allemaal gedoemd om in zekere mate eeuwig onder ons verleden gebukt te gaan?’

“Als acrobaten balanceren we op een flinterdun koord tussen een verlangen naar onafhankelijkheid en de wens dat iemand voor altijd voor ons zal zorgen, maar als we heel eerlijk zijn, willen we het allebei.”

Irene Roemer

Schrijft korte verhalen.

Wordt geïnspireerd door Frida Kahlo, die haar pijn wist om te zetten in surrealistische kunst. De romantische stijl van Oscar Wilde en Louis Couperus spreekt haar ook erg aan. En een recente ‘vondst’ is Rachel Kushner, vanwege haar feilloze typeringen en zwart-humoristische ondertoon.

Verwondert zich over menselijk gedrag; over wat mensen tot elkaar brengt of uit elkaar drijft.

“De wekker gaf vier uur aan. De nacht had zich tussen hen in genesteld, maar haar wimpers raakten vederlicht zijn arm toen ze zich omdraaide – alsof ze haar oogopslag in zijn huid wilde etsen.’.

Robin Hendriks

Schrijft korte verhalen en gedichten. Het liefst in een café en liever niet op een computer.

Denkt dat iedereen in zijn leven tenminste één heldendaad verricht.

Verwondert zich over de mensheid en het onderbewustzijn.

“De tijd verplaatst zich naar voor en achter. Op hetzelfde moment gebeuren drie dingen maar op het niet waargenomen moment bestaan ze niet meer. De straat is niet meer van gewoon asfalt maar het is de afspiegeling van heelal waarin duizenden kleine sterren glinsteren.”

Rosella Bena

Schrijft voornamelijk contemporary YA verhalen, en ter afwisseling soms ook urban fantasy.

Geniet van de boeken van John Green. ‘Het is gaaf om hem te zien groeien van zijn eerste naar zijn laatste boek.’

Verwondert zich over dezelfde dingen als de personages in haar verhalen. Een van die dingen is ons bestaan: simpelweg zijn en op een dag niet meer zijn.

“De zee was niet zo oneindig als het universum, maar deze nacht deed ze haar best die oneindigheid te belichamen. Ik keek over haar golven uit en zag geen einde, slechts een begin.”

Saar Ponsioen

Schrijft sinds kort korte verhalen en gedichten, maar werd opgeleid tot scenarioschrijver voor film en televisie.

Heeft de ene dag ontzettend veel lol in het schrijven, en vindt het de andere dag vreselijk.

Verwonderde zich lange tijd over de dood. Dat werd ook veelal de drijfveer voor haar werk. Maar de laatste tijd komt ze erachter dat de dood gepaard gaat met een bepaalde ernst waar ze niet leuker van wordt, en het leven ook niet. Dus nu probeert ze een beetje van dat gedachtenpatroon af te stappen. ‘Dat gaat met vallen en opstaan, want de dood zet je niet zomaar je huis uit.’

Er is een stukje dialoog uit de film ‘Grijs is ook een kleur’, is Saar bijgebleven. Die film gaat over een jongen die depressief thuis komt wonen, waarna zijn zusje hem probeert op te vrolijken. Als ze aan hem vraagt hoe het voelt om depressief te zijn, kijkt hij een kale boomgaard in en zegt hij: “Als een kale tak, tussen allemaal kleurrijke, bloeiende boompjes”. ‘Ik vond het doodeng om die zin te schrijven, omdat er waarschijnlijk veel mensen zullen zijn die depressie anders ervaren. Toch kreeg ik veel positieve reacties. Mensen voelden zich gehoord. Goddank.’

Shirley de Koster

Schrijft verhalen over complexe relaties, ziekte, verlies en andersoortig miserie.

Bevestigt het liefst haar laptop aan haar badkamermuur, want – hoe cliché ook – de beste ideeën komen via het douchewater haar schrijfporiën binnengesijpeld.

Verwondert zich over de dansende glinsters van de zon op het water. ‘Telkens weer in een ander patroon, alsof er een code in te ontdekken is.’

“Als parasieten nemen de woorden bezit van haar lichaam en vreten haar vertrouwen van binnenuit, cel voor cel, weg.”

Werner de Valk

Schrijft vooral korte verhalen, rauw en absurdistisch, waarin de hoofdpersonen vaak hun grip op de werkelijkheid op één of andere manier kwijtraken. (En Werner schrijft een roman, maar dat is nog geheim)

Is op het moment het meest fan van Gummbah.

Verwondert zich over oude mannen op bankjes, agressieve koffietradities, gelukkige forensen, onduidelijk keukenapparatuur.

“Ik bleef naast haar staan, bewoog me niet. De wind liet een deken van zand over het strand dansen en blies tranen uit mijn ogen, de branding bulderde, vogels vlogen verderop en boven ons, mijn moeder was stil, een meeuw begon te schreeuwen, en toen begon ik ook maar.”

Lees hier meer over de Lage Landen Schrijfweek. Liever zelf schrijven? Begin met een proefcursus.