Lucia van den Brink (26) studeerde Japans en Journalistiek aan de Universiteit Leiden, werkte als journalist voor Parool.nl en werd genomineerd voor de ECI Editio debutantenprijs. In het dagelijks leven schrijft ze voor een groot Nederlands bedrijf en is hoofdredacteur van het boekenblog readalicious.nl. Momenteel werkt ze aan een debuutroman over een Nederlandse opa die naar Japan vertrekt. 

*

De geit en het gescheurde universum

‘Mannelijke artiesten verdienen nog steeds minder dan vrouwen,’ kopt de krant die in de foyer van het hotel ligt. Het duizelt me. Ik loop verder naar de lift, bliep mezelf met het pasje de hotelkamer binnen en geniet van de zekerheid die de muren bieden. Buiten de kamerdeur is alles andersom. Ik bestel eten via roomservice, omdat ik de buitenwereld niet meer in wil. Vriendelijk eten om de onvriendelijke wereld even te vergeten; een bord risotto en een fles rode wijn.
Ik heb altijd al geloofd in alternatieve universums, ze zitten niet voor niets verstopt achter boekenkasten in films.
Misschien had de geit mij daarom gekozen. Ik was verdwaald, kwam op een onverharde weg terecht en op het kruispunt waar de geit me indringend aan had gekeken, nam ik de verkeerde afslag en splitste de wereld in twee.
Uiteraard besteedde ik geen aandacht aan de geit. Hij stond gewoon langs de weg in het grasveld. Google Maps kwam met een alternatieve route en mijn auto tufte verder over de hobbelige weg naar mijn eindbestemming: het hotel. De onverharde weg veranderde vanzelf in een verharde weg en ik sloot aan in een kleurrijke file voor het stoplicht. Ik reed als enige in een zwarte auto. Tussen de auto’s zocht ik naar andere zwarte voertuigen, naar auto’s om bij te horen, maar ik vond ze niet. In sommige steden waren mensen vast kleurrijker. Eigenlijk had ik het toen al kunnen weten, want mijn mannenauto stak af tussen de rest.

Ik schenk een glas wijn vol en neem gulzig een slok. Een keuze biedt een kruispunt naar twee universums, daar heb ik altijd al in geloofd. Een gemaakte keuze wordt de nieuwe waarheid, de andere keuze leeft voort als een wereld naast je eigen.

Dat heb ik nu met eigen ogen meegemaakt. Op een letterlijk kruispunt.
Ik drink de fles leeg. De wijn laat mijn wangen gloeien en sust me in slaap. Ik droom over vrouwen met hogere salarissen dan ik en over de geit langs de hobbelige weg.
De wekker wekt me ’s ochtends uit de droom, maar de geit blijft door mijn gedachten spoken. Het was een doodnormale geit geweest: witte vacht, sik onder zijn kin, langwerpige prooidierpupillen en korte hoorns. Alleen zijn blik was anders. Hij keek alsof hij meer wist. Alsof hij me wilde waarschuwen.
Ik douche, kleed me aan en ga met de lift naar het ontbijt. Het hotel biedt meer keuzes dan thuis, want thuis eet ik gewoon een boterham met kaas. Hier kan ik kiezen uit: ei met spek, croissants, geroosterd brood of yoghurt. Omdat ik nu zeker ben van het bestaan van parallelle universums, begrijp ik waarom ‘keuzestress’ zo schuurt vanbinnen; er scheurt een universum in twee.
Ik kies voor een croissant, neem koffie en ga zitten. Tegenover me hangt een televisie, ik hoor het herkenbare geluid van de Tour de France, maar de beelden heb ik nog nooit gezien; er zitten alleen vrouwen op de fiets.
‘Papa, ik wil ook in de Tour rijden!’ roept een blond jongetje aan de tafel naast me. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Jongens en hun dromen, hij doet me denken aan mezelf.
‘Ik ook!’ Zijn zusje springt op. Ze heeft een pleister op haar wang.
‘Ja, dat kan, Robert.’ De vader van het stel richt zich tot de jongen. ‘Sindskort zijn er twee etappes voor mannen,’ zegt hij.
De blonde jongen trekt een pruillip. Alles wat hij wil, is dezelfde droom als zijn zusje naleven, maar dat kan niet in deze wereld. Ik bal mijn hand tot een vuist en knijp erin totdat mijn knokkels wit worden.
‘Dan oefenen we samen,’ stelt zijn zusje hem gerust. Maar de sport is ongenadig. Omdat Robert een jongen is, kan hij zijn droom niet waarmaken. Voor hem is er geen Tour vol publiek.
Ik neem een hap van mijn croissant en vraag me af welke regels er in deze wereld gelden. Op het eerste gezicht lijkt alles hetzelfde. Ik kijk om me heen naar de andere hotelgasten. Vrouwen zien eruit als vrouwen, mannen als mannen. Zou ik zelf zijn veranderd sinds de geit? Ik voel me niet anders en ben nog steeds een man. Een verwarde man in een ander universum, vanaf het moment dat ik de verkeerde afslag nam.

Eigenlijk zou ik vandaag nog een dag in deze stad blijven, maar ik check uit bij het hotel. Ik check uit in deze wereld die niet de mijne lijkt.
Ik rij tussen de gekleurde auto’s met dezelfde snelheid, dezelfde route terug. Ik neem bewust de afslag die ik eerder bestempelde als ‘verkeerde afslag’, maar ditmaal is het de goede.
Het lijkt niet eerlijk, maar nu ik weet dat er twee werelden zijn, is de keuze aan mij. De toegangspoort werkt simpel; ik kijk de geit aan en rij over de onverharde weg terug. Als ik mag kiezen, kies ik een wereld waar ik een kleine voorsprong heb.
Misschien maak ik me er te makkelijk van af.

Ik trap het gaspedaal in, kijk de geit diep in zijn ogen, neem de afslag en rij terug naar de verharde weg.

*